كـبـوتـرانه نگـاهش به سمت بـالا بود            سفـر بـراى دل خـستـه اش مـهـیّـا بود

کسی که عـالـم هـستی طُـفـیـل او باشد            میان خانه خود هم غـریب و تنهـا بود

خـزان، كـنار نفـس هاى او قـدم مى زد            بهـار، گـمشده در چـشم هاى دریـا بود

چه حس و حال عجیبى دوباره باران داشت            كه سوز حـنجره از ناله اش هویدا بود

نماز غـربت خود را شكسته برپا كرد            اگرچه یك دلِ سیـر آشنـاى غـم ها بود

در آن فضاى نفـس گـیر بى وفـایى ها            كه انعكاس صدایش به حجره پیدا بود

خدای جود و کرم، لحـظه هـاى آخر را            مـیان بـستـر خود بى قـرارِ زهـرا بود

چراغ عـاطفه با موج اشك روشن شد            نگـاه ماه نهم، سمت عـرش اعـلى بود